Współczesna historia Psilocybe

Trudno powiedzieć, jak daleko w historii ludzkości zaszło rytualne stosowanie grzybów z rodzaju Psilocybe (czes. Lysohlávky), ponieważ im dalej zagłębimy się w historię, tym mniej dowodów. Pewne jest jednak to, że starożytni przodkowie Azteków prawdopodobnie dobrze znali te święte grzyby. Możemy wysnuć ten wniosek na podstawie licznych znalezisk kamiennych posągów „grzybów z ludzką twarzą”, które pochodzą z tego okresu. Dokładne znaczenie posągów nie jest do końca pewne, ale możemy założyć, że jest bardzo prawdopodobnie związane z rytualnym kultem świętych grzybów dla ich szamańskiego i medycznego użytku, który odgrywał ważną rolę w życiu ówczesnych ludzi. Pierwsze pisemne zapisy potwierdzające stosowanie grzybów Psilocybe przez kulturę Indian amerykańskich sięgają kolonizacji kontynentu amerykańskiego przez Hiszpanów. Jeden z najstarszych znalezionych pochodzi z 16. roku życia. Century, a jego autorem jest Bernardino de Sahágun, hiszpański ksiądz katolicki:

„Przed świtem zjedli dużo świętych grzybów z miodem, a kiedy wpadli w trans, zaczęli tańczyć. Jedni śmiali się, inni płakali, inni siedzieli – jakby zamyśleni. Niektórzy widzieli, jak opuszczają ten świat; niektórzy żyli w swoich wizjach zjedzenia przez dziką bestię, inni doświadczyli walki z wrogiem. Inni wierzyli, że popełnili cudzołóstwo i za karę odcięli im głowy”.

Wkrótce po ich przybyciu Hiszpanie przejęli władzę i zaczęli głosić swoją katolicką filozofię wśród tubylców – i byli dalecy od zainteresowania pierwotną wiarą w naturalne bóstwa, która była szeroko rozpowszechniona wśród tubylców. W oczach hiszpańskich kolonizatorów jej kult był podobny do kultu samego diabła. Był tylko jeden bóg i bez wątpienia był to ten, który został uznany przez Kościół rzymskokatolicki. Nie minęło dużo czasu, zanim zakazano samego rytualnego stosowania świętego grzyba Teonanácatl (termin pochodzi od oryginalnego indiańskiego słowa Nahuatl, którego dosłowne tłumaczenie to „pokarm bogów” lub „mięso bogów”, co również świadczy o ich znaczenie dla kultury lokalnej). Jeśli Indianie zostali przyłapani na ich grzybowym rytuale, następowała najokrutniejsza kara dla wszystkich zaangażowanych – śmierć. Hiszpańscy zdobywcy myśleli, że w ten okrutny sposób będą w stanie zastąpić pierwotną wiarę ludności ich wiarą katolicką, a w końcu zwyciężą Indianie. Jednak nigdy nie odnieśli całkowitego sukcesu, ponieważ kult grzybowych rytuałów był nadal ściśle ukryty jako podziemna sprawa, dobrze ukryta przed nietolerancyjnymi zdobywcami.

Wraz z tym historycznym odwróceniem stopniowo zanikają pisemne wzmianki o rytualnym stosowaniu świętych grzybów, tak że zapomniany kult grzybów może zostać ponownie odkryty cztery wieki później. Pierwszy w 1916 r. botanik dr. William E. Safford ponownie przeanalizował dostępne hiszpańskie raporty na ten temat i doszedł do zaskakującego wniosku, że obserwatorzy w XVI wieku. wieku, popełnili wielki błąd, gdy nie zauważyli, że zamiast grzybów psilocybinowych Indianie używali w swoich rytuałach kaktusów pejotlowych (Lophophora williamsii). W stanie wysuszonym kaktusy te mogą przypominać kształtem grzybowe kapelusze, więc według niego doszło do łatwego zamieszania. Później twierdził nawet, na poparcie swojej teorii pomieszania, że nie istniały żadne grzyby o tak silnym działaniu psychodelicznym! W międzyczasie jednak wielu nieufnych przeciwników jego teorii wyruszyło na kontynent amerykański w poszukiwaniu prawdy. Etnobotanik Richard Evans Schultes i fizyk Plasius Paul Reko odkryli później w latach 30. XX wieku, że tak zwane Velades – ceremonie grzybowe z duchowymi wpływami rdzennych Amerykanów i katolików – wciąż żyły na niektórych obszarach. Jednak dopiero amerykański bankier i etnobotanik amator R. Gordon Wasson miał zaszczyt być pierwszym białym człowiekiem, który wziął udział w tradycyjnym rytuale. W 1955 roku w poszukiwaniu „tajemnicy świętych grzybów” odwiedził rejon Oaxaca w Meksyku (wówczas plemię Mazatek) i spotkał we wsi Huatla de Jimenez szamańską uzdrowicielkę (hiszpańska curandera) Marię Sabinę. Zabrała Wassona i jego fotografa, z którym przybył, na jedną ze swoich nocnych ceremonii. Obaj goście otrzymują porcję Psilocybe caerulescens.

Na początku Wasson próbuje się oprzeć i odmawia, mówiąc, że chce tylko obejrzeć rytuał. W końcu wszyscy jedzą razem grzyby. Pierwotny zamiar Richardsona, aby fotografować przebieg rytuału, wkrótce staje się trudny, a później nawet całkowicie niemożliwy. Obaj mężczyźni doświadczają różnych wizji pod okiem doświadczonego szamana. Wasson twierdził nawet, że jego oczy wydawały się ostrzejsze i wyraźniejsze niż kiedykolwiek wcześniej. Jest tak zafascynowany całym swoim doświadczeniem, że zaledwie 6 dni później ponownie zjada grzyby z żoną i córką – są prawdopodobnie jednymi z pierwszych ludzi na Zachodzie, którzy doznali grzybowego doświadczenia wizjonerskiego poza tradycyjnym indyjskim rytuałem.

Po powrocie do Nowego Jorku, Wasson zaczyna studiować te magiczne grzyby, a rok później wraca do Meksyku, tym razem w towarzystwie francuskiego mikologa Rogera Heima. Razem identyfikują siedem różnych gatunków grzybów halucynogennych z rodzaju Psilocybe. Z sporów, jakie wynieśli z tej podróży, Heimowi udało się z powodzeniem wyhodować w środowisku swojego laboratorium grzyby – wśród nich gatunek Psilocybe cubensis. W końcu, Wasson pisze artykuł „Odnajdywanie magicznego grzyba” z podtytułem „Wielkie przygody w poszukiwaniu grzybów wizjonerskich”. Artykuł ukazał się w 1957 roku w amerykańskim czasopiśmie Life i jego sukces był zupełnie nieoczekiwany. Wywołało to duże zainteresowanie opinii publicznej – wiele osób nagle zainteresowało się tymi dziwnymi grzybami i zaczęło szukać ich pochodzenia. Chociaż Wasson nie opublikował w swoim artykule żadnych konkretnych nazwisk, nie udało mu się powstrzymać czytelników przed stopniowym śledzeniem początków świętego Theonanacatl. Ludzie zaczęli podróżować do Meksyku na własną rękę, Maria Sabina stała się postacią publiczną, a wioskę Huatla de Jimenez, sanktuarium rodzącego się kultu grzybowego, stopniowo odwiedzało wiele ważnych osobistości, takich jak John Lennon i Peter Townsend. Jednak jedno pytanie wciąż pozostawało bez odpowiedzi. Jaki był skuteczny składnik tych grzybów, który pozwolił uczestnikom rytuału doświadczyć ich wizjonerskich stanów zmienionej świadomości? Roger Heim chciał poznać odpowiedź, więc wysłał małą próbkę grzybów do Alberta Hofmanna.

Albert Hofmann, szwajcarski chemik, który wcześniej był zaangażowany w narodziny LSD, wyizolował dwa aktywne składniki: psylocynę i psilocybinę. Razem z Wassonem pojechali ponownie do Meksyku w 1962, aby odwiedzić Marię Sabinę, która dała kilka tabletek zawierających zsyntetyzowaną psilocybinę. W końcu, ku ich wielkiej radości, potwierdziła, że tabletki działają tak samo jak grzyby. Nie jest pewne, czy sama Maria Sabina była zadowolona z wyniku. W jej oczach wszyscy ci pielgrzymi szukają grzybów w złym celu – z ciekawości i dla zabawy. Indianie używali ich wyłącznie do celów leczniczych i duchowych. Maria Sabina powiedziała kiedyś z żalem, że „prawdziwa moc świętych grzybów znika teraz w chmurach”. Pod koniec życia mówiła tylko po angielsku (zamiast oryginalnego języka mazatu). Zmarła w wieku 91 lat. W latach 60-tych. Z biegiem lat pojawił się ogromny ruch psychodeliczny, którego ważną częścią stały się grzyby psilocybinowe. Grzyby te, które w krótkim czasie stały się coraz bardziej popularne, nie pozostały niezauważone przez rząd Stanów Zjednoczonych. Nie trwało to długo i grzyby zostały zakazane. W 1970 roku zostali objęci ustawą o zapobieganiu i kontrolowaniu nadużywania narkotyków. Zakazy pojawiły się szybko w innych krajach, czyniąc grzyby psilocybinowe nielegalnymi w większości krajów na całym świecie.